OS RAIOS X

Isabel Gasamanes García
O 8 de novembro de 1895, o físico alemán Wihelm Corant Roentgen descubriu por accidente, con serendipia, os raios X. No momento do seu descubrimento, él descoñeceu a natureza destes raios, e por iso os chamou raios X, a estos raios misteriosos. Roentgen estudiou a absorción destes raios pola materia, e chegou á conclusión de que a absorción depende da clase de atómo que se encontre na pantalla absorbente. Despois de estudar e investigar douse de conta de que os materiais eran transparentes a estes raios e que con máis densidade e masa atómica nos materiais a transparencia disminuía. Así douse de conta de que o papel ou a madeira (con átomos lixeros), e incluso a carne dos corpos era transparente a estos raios, mentras que os ósos, ao estar formados por calcio, eran opacos. Estes raios empezáronse a usar rápidamente en medicina, e en 1901 Roentgen gañou o premio Nobel de física por este descubrimento.
Os raios X son unha radiación electromagnética, como a luz, pero estes teñen maior enerxía e por iso poden penetrar nos corpos.

As mans da señora de Roentgen convertíronse nas máis famosas da historia da cienc, xa que en 1895 ao seu marido ocorreuselle practicar nelas un experimento. Someteunas durante largo tempo á radiación dun tubo de Crookes e colocou debaixo unha placa fotográfica. O resultado foi a primera radiografía da historia.
Unha radiografía consiste na obtención dunha imaxe da zona anatómica que se radiografía, e dos órganos internos da mesma, pola impresión nunha placa fotográfica dunha mínima cantidade de radiación, que se fai pasar por esa zona do corpo. Para realizar a radiografía o paciente colócase entre a fonte que emite a radiación e a placa fotográfica.
Durante moitos anos, practicouse a radiografía de forma desordeada, e sen medidas de seguridade. Por iso durante os primeiros anos de experiencia, os numerosos radiólogos perderon as suas mans, o que demostrou os efectos perversos da radiación. Os manipuladores das novas máquinas tamén se deron de conta moi pronto de que as radiacións daqueles raios actuaban sobre as células, destruíndoas. Pero a este inconveniente se lle encontrou utilidade, xa que en 1904 curáronse, grazas a estes raios, 33 casos de cáncer de pel e uno de ovario.

A máquina de raios X foi elexida como o invento científico mais importante do mundo, xa que nalgúns casos a radiografía e o primeiro paso antes de facer outras probas diagnósticas de maior coste, risco ou dificultade de realización, xa que permite realizar o diagnóstico, ou descartar outras causas.
Son moitos os efectos negativos que poden ter os raios X sobre a saúde, como queimaduras a longo prazo nos pacientes que se expoñen a eles, marcas na pel, etc. Aínda que estes raios poden axudar a curar o cancro, a súa radiación tamán pode desenvolver un, de xeito que poderían ate provocar a morte.

LA MENTE HUMANA YA NO ES UN ENIGMA.

Clara Rodríguez Castro
Muchos científicos de todo el mundo han creado programas para controlar ordenadores, videojuegos, etc. con la mente.
Estos aparatos tienen como primera finalidad proporcionar soluciones a las personas afectadas por enfermedades paralizantes por las que se pierde la capacidad de realizar movimientos, pero, muchas empresas de videojuegos están utilizando estas ideas para sus próximos lanzamientos.
Como existen demasiados prototipos diferentes yo me voy a centrar en unos pocos:
Un grupo de bioingenieros argentinos desarrolló en el Laboratorio de Ingeniería en Rehabilitación e Investigaciones Neuromusculares y Sensoriales de la UNER un software para mover objetos con la mente junto a ingenieros en informática de la Universidad Nacional de La Plata (UNLP).

El sistema (interfase cerebro-computadora "ICC" ) está basada en la electroencefalografía. Consiste en una silla de ruedas que realiza los movimientos mediante la estimulación visual que envía el cerebro y que un ordenador recibe, analiza, descodifica y traduce en movimientos. La silla tendría que ser robótica. Este sistema tiene un problema: los ingenieros y médicos tendrían que estar todo el tiempo con el paciente para que los electrodos estén bien adheridos a la cabeza.
Un equipo del Instituto de Arquitectura Informática y Técnica de Software (FIRST) y la Clínica de Neurología del hospital universitario Charité de Berlín han creado un sistema parecido al anterior. La persona simplemente debe saber distinguir entre la izquierda y la derecha para que funcione. Las señales enviadas serán recogidas 128 electrodos en el cuero cabelludo y gracias a un software serás filtradas entre una torrente de datos. (Es similar a una fiesta. En una fiesta hay que diferenciar la voz de la persona con la que se está hablando de entre numerosas voces, ruidos de cubiertos, música o golpes de puertas).
Para escribir una frase en el ordenador bastaría con pensar en la derecha para que se moviera una flecha en circulo e izquierda para que se seleccionara la letra que está debajo de la flecha. El problema de este sistema es que es muy aparatoso y se necesitaría una hora para cablear a un persona.

Un grupo de científicos estadounidenses también han desarrollado una técnica para leer la mente similar a las anteriores.El sistema funciona con un escáner que revela los pensamientos más profundos de quien lo prueba.Las pruebas para verificar si este sistema funciona se realizaron con seis voluntarios. A este se le mostraron diferentes imágenes y con cada una de ellas se activaron diferentes partes de sus cerebros. Después cada voluntario recordó una de esas imágenes y se pudo predecir en un 80% en que imagen estaban pensando.
Y por último, otro invento parecido, es el de unos científicos Alemanes de la Universidad de Braunschweig que han creado un caso que le las señales cerebrales a través del cabello. Con el se podría controla un automóvil a control remoto.

SATÉLITES METEOROLÓXICOS

Lucía García Chenlo

Un satélite meteorolóxico é un tipo de satélite artificial que se emprega principalmente para supervisar o tempo atmosférico e o clima da Terra. Porén, poden ver máis que as nubes. As luces da cidade, incendios, contaminación, auroras, tormentas de area e polvo, correntes do océano, etc., son outras informacións sobre o medio ambiente recollidas polos satélites. As imaxes enviadas por un satélite teñen unha determinada escala e resolución espacial.
A configuración básica dun satélite meteorolóxico, consiste nun cámara tomavistas coa función de fotografiar electrónicamente os sistemas nubosos. A información recibida é enviada rápidamente á Terra, debido a que as condicións meteorolóxicas poden variar en moi pouco tempo. A transmisión de estas imaxes televisivas, aínda que ofrecen menor definición que a película fotográfica, permiten a suficiente resolución para o traballo meteorolóxico.

O fenómeno de El Niño e os seus efectos tamén son rexistrados diariamente en imaxes de satélite. O burato de ozono da Antártida é debuxado a partir dos datos obtidos polos satélites meteorolóxicos. De forma agrupada, os satélites meteorolóxicos de China, Estados Unidos, Europa, India, Xapón e Rusia proporcionan una observación casi continua do estado global da atmosfera.
Os satélites meteorolóxicos convertíronse nunha das ferramentas máis prácticas que producíu a tecnoloxía espacial para a predición do tempo dende que empezaron a lanzarse en abril de 1960. A posta en órbita do TIROS-1, primeiro satélite meteorolóxico, constatou a gran capacidade informativa aportada para o estudo da atmosfera, así como a importancia de observar a Terra dende o espacio. Porén o primeiro satélite lanzado foi o Vanguard 2 pero debido ao seu deficiente eixe de rotación non puido recoller unha cantidade importante de datos útiles.
Os primeiros satélites iban equipados cun rexistrador magnético que almacenaba toda a información recollida durante a órbita de recoñecemento. Ao pasar pola vertical dunha estación de adquisición de telemetría, o satélite transmitía, a alta velocidade, todas as imaxes almacenadas. A partir de 1963 a NASA, co lanzamento do TIROS-8, puxo en servicio un novo sistema de transmisión: o sistema APT (Automatic Picture Transmission). Este sistema, perfeccionado co NIMBUS-1 (1964) e o ESSA-2 (1966), permite a calquera estación de terra recibir a comunicación do satélite meteorolóxico mentres a sobrevoa ou ben percorre alguna órbita adxacente. As imaxes recibidas corresponden á zona (nadir) que está sobrevoando. Desta forma consiguese un acceso a estos satélites, sen depender das estacións de seguimento da NASA.

Hoxe en día distinguense dous tipos de satélites meteorolóxicos:
- Xeoestacionarios: caracterízanse por permanecer sobre un punto fixo con respecto á superficie terrestre e una distancia aproximada de 36mil Km de altura. As imaxes que proporcionan estos satélites teñen unha frecuencia de 30 minutos e a súa resolución espacial vai de 8 a 1 Km. Deste tipo de satélites son os norteamericanos GOES.
A hora e a data indicada na maioría das imaxes satelitales exprésase en UTC, Coordenadas de Tempo Universal, anteriormente coñecido como GMT, Tempo Meridiano de Greenwich.
- De órbita polar: a súa resolución é de 25 kilómetros.As medidas non son paradas polas nubes. Porén, a medida é disturbada por todo o fenómeno que rompa as súas ondas capilares: a chuvia, os ventos fortes... Os satélites meteorolóxicos de órbita polar son explotados por EE.UU., Rusia e China Cun só satélite obtense a cobertura global.
Un dos satélites máis coñecidos hoxe en dia en España é o meteosat. É un satélite de órbita xeoestacionaria situado por enriba do Océano Atlántico e construído pola ESA (Axencia Espacial Europea).